Καλωσόρισμα

 

Μήνυμα της Προέδρου του Ιδρύματος Στήριξης Ογκολογικών Ασθενών Η ΕΛΠΙΔΑ
κας Δαφαλιά Μασσαρά Μαρίας

Οι Έλληνες από παλιά ήταν λαός μελαγχολικός γιατί είχαν ανεπτυγμένη νοημοσύνη και νωρίς κατάλαβαν τη ματαιότητα του κόσμου τούτου. Τη μελαγχολία αυτή τη μετουσίωσαν σε ομορφιά και άφησαν τα ανεπανάληπτα αριστουργήματα της αρχαιοελληνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας. Οι σύγχρονοι Έλληνες, είμαστε κι εμείς μελαγχολικοί, διότι στη μακραίωνη ιστορία μας έχουμε αντιμετωπίσει, σε διάφορες περιόδους, μεγάλες φυσικές καταστροφές, όπως κατακλυσμούς, σεισμούς, εμπρησμούς αλλά και εμπόλεμες καταστάσεις, σφαγές, γενοκτονίες (ποντιακός Ελληνισμός), παιδομαζώματα, κατοχή της πατρίδας από ξένες δυνάμεις και ύπουλες επιδρομές. Όμως η Εθνολογία διδάσκει ότι τίποτα δεν μπορεί να σώσει έναν λαό όταν ο ίδιος ο λαός έχει αποφασίσει να πεθάνει και τίποτα δεν μπορεί να τον πεθάνει όταν ο ίδιος ο λαός έχει αποφασίσει να ζήσει. Και ο Έλληνας έχει αποφασίσει να ζήσει, όπως έχει αποδειχθεί στη μακραίωνη ιστορική διαδρομή του. Κάθε φορά αντιμετωπίζει όλες τις δύσκολες καταστάσεις. Έτσι, οι Έλληνες καταφέρνουμε και τη μελαγχολία μας τη μετουσιώνουμε σε προσφορά στους δεινοπαθούντες συνανθρώπους μας, σε προσφορά φροντίδας, ανακούφισης και θεραπείας. Κι αυτό πιστοποιείται και από τις επωνυμίες των σχετικών ιδρυμάτων μας. Είναι ονόματα ανθρώπων, όπως Σισμανόγλειο, Αιγινήτειο, Τζάνειο, Καραμανδάνειο Παίδων, Ωνάσειο, Σκαγιοπούλειο Ορφανοτροφείο, Δρομοκαΐτειο, Παπάφειο, Καλλιμανοπούλειο και πάρα πολλά ακόμη. Μετά την ομόφωνη απόφαση του Νομαρχιακού Συμβουλίου για τη δημιουργία του Ιδρύματος Στήριξης Ογκολογικών Ασθενών «Η ΕΛΠΙΔΑ», η Επιτροπή – Αντινομαρχία Υγείας-Πρόνοιας της περιόδου αυτής έδρασε εντατικά και προχώρησε με όλες τις νόμιμες εκείνες διαδικασίες για να δημιουργηθεί «Η ΕΛΠΙΔΑ».

Ο δρόμος για την πραγματοποίηση και ολοκλήρωση του Ιδρύματος, που λέγεται ΕΛΠΙΔΑ δεν ήταν εύκολος. Στις πλάτες του ιερού αυτού Ιδρύματος, που επροορίζετo να στεγάσει ανθρώπους, ασθενείς με τους οικείους συνοδούς τους, από απομακρυσμένες περιοχές, αδύναμους οικονομικά, συγκρούστηκαν οι δυνάμεις της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης με τις δυνάμεις της αδιαφορίας και της αναλγησίας για τον συνάνθρωπο. Επιβεβαιώθηκε για μία ακόμη φορά ότι ο δρόμος για την πρόοδο είναι δρόμος μετ΄ εμποδίων. Τελικά υπερίσχυσε το πρέπει (το δέον γενέσθαι) και το Διοικητικό Συμβούλιο επί της θητείας του οποίου δημιουργήθηκε το Ίδρυμα έδρασε σα μιαν οικογένεια. Αφήσαμε όλοι στην άκρη κομματικές αγκυλώσεις και αναλύσεις επί των αναλύσεων, κοιτάξαμε κατάματα τον πόνο και το συνάνθρωπό μας. Η κοινωνία ήταν παρούσα και συνδημιουργός σε όλες τις φάσεις υλοποίησης του έργου με πρώτους τους περιφερειακούς συμβούλους της Δυτικής Ελλάδας από όλες τις παρατάξεις. Ιδιαίτερα πρέπει να αναφέρω, ότι τα χρήματα, τα οποία διέθετε η τότε Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας για προνοιακά θέματα δεν επαρκούσαν για την ένταξη του έργου στο Γ ΚΠΣ, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό της Περιφέρειας. Κατόπιν αυτού, οι εν ενεργεία τότε περιφερειακοί σύμβουλοι, όλοι τους, από όλη τη Δυτική Ελλάδα, πρότειναν να μειώσουν από τις δευτερότερες ανάγκες τους ποσό, ώστε να διευκολυνθεί ή ένταξη του έργου, πράγμα και εγένετο, όπως μας βεβαίωσε ο τότε γραμματέας της Περιφέρειας κ. Νικόλαος Μπελιβάνης. Ο τότε καθηγητής παθολογίας κ Βαγενάκης δεν παρέλειψε, μέχρι τη λήψη της απόφασης από το Γ ΚΠΣ, να ενδιαφέρεται, να παροτρύνει και να επισκέπτεται την Περιφέρεια. To Ίδρυμα αυτό, όπως δημιουργήθηκε, σηματοδοτεί την υπευθυνότητα, την ευαισθησία, τη συμμετοχή της ελληνικής κοινωνίας, όπως προκύπτει από τους χορηγούς και υποστηρικτές. Όπως πάντα, σε κάθε μας δύσκολη προσπάθεια δεν απουσιάζει ο οικουμενικός Ελληνισμός. Στην περίπτωσή μας ήταν παρόντες ο αείμνηστος Πρόεδρος Συντονιστής Απόδημου Ελληνισμού ΗΠΑ εκ Δρυμού Καλαβρύτων, Θ. Σπυρόπουλος, ο Ομογενειακός Σύλλογος Αγία Λαύρα στο Σικάγο και ο Πρόεδρος του Μείζονος Ελληνισμού Λ. Εμφιετζόγλου.

Είναι κοινά αποδεκτό ότι τα δημοσιονομικά μέτρα δεν επαρκούν μόνα τους για την αποτελεσματικότητα και επιτυχία των αποφάσεων για την αντιμετώπιση των διαφόρων αναγκών. Χρειάζεται η συμμετοχή των πολιτών τόσο στη λήψη των αποφάσεων όσο και στην πορεία υλοποίησης των έργων. Προσωπικά πίστευα και πιστεύω ότι ο Έλληνας δεν είναι αδιάφορος και παγερός στις δυσκολίες των συνανθρώπων μας, δεν είναι αμέτοχος στα προβλήματά τους. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να βοηθήσει. Έτσι και στην περίπτωσή μας η κοινωνία ενστερνίστηκε και αγκάλιασε με ευαισθησία και ανθρωπιά την προσπάθεια για τη δημιουργία της «ΕΛΠΙΔΑΣ». Η πολιτεία και η κοινωνία δημιούργησαν το έργο αυτό, που ανακουφίζει ψυχές και σώματα. Ο Πίνακας χορηγών και υποστηρικτών αποδεικνύει το πόσο η κοινωνία συνέβαλε στη δημιουργία αυτού του έργου με πρώτους τους περιφερειακούς συμβούλους της Δυτικής Ελλάδας, οι οποίοι μείωσαν τις διεκδικήσεις τους για να διευκολυνθεί έτσι η ανέγερση του Ιδρύματος. Αυτό μας επιτρέπει να είμαστε αισιόδοξοι για το ξεπέρασμα της κρίσης γιατί η ελληνική ιστορία έχει να επιδείξει πολλές περιπτώσεις, που ο ίδιος ο λαός τις αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια και όρθιος και ενωμένος.

Τους ευχαριστούμε όλους για την εμπιστοσύνη που μας δείξανε. Τους τιμάμε, όπως μας τιμήσανε.

Και θέλω να συμπληρώσω ότι το μόνιμο προσωπικό του Ιδρύματος, διορισμένο από τον ΑΣΕΠ, δείχνει καλοσύνη, συνείδηση, προθυμία και ευγένεια στην άσκηση των επαγγελματικών του υποχρεώσεων.

Ευχόμεθα και προσευχόμεθα, όλοι, να επιτρέψει ο Κύριος να μην είναι μακρύς ο δρόμος, που η νόσος αυτή θα αντιμετωπιστεί και το Ίδρυμα αυτό να χρησιμοποιηθεί για τη στέγαση παιδιών χαρούμενων, που θα τραγουδούν και θα ξεφαντώνουν.

Ας ελπίσουμε αντί να είναι Ίδρυμα πόνου να γίνει Ίδρυμα χαράς!

Η Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου
Μαρία Δαφαλιά Μασσαρά

---